Cumhuriyet / 25 Eylül 2011
DEAR READER - Idealistic Animals (City Slang Records)Güney Afrikalı indie pop / folk grubu Dear Reader ile yeni tanıştım. Bu yıl yayımladıkları üçüncü albümleri “Idealistic Animals”ın adıydı ilk dikkatimi çeken. Sonra albümdeki her şarkının bir hayvan türünün adını taşıdığını fark ettim. Bir hayvansever olarak ilgisiz kalamazdım böyle bir albüme; merak ettim bu seçimin ardındaki nedeni.
Belli ki bir konsept albümdü bu. 26 yaşındaki ozan şarkıcı / piyanist Cherilyn MacNeil’in Kate Bush ve Feist karışımı yumuşacık, berrak sesini ve büyüleyici yorumunu da duyunca heyecanlandım.
Bu albüme kadar aslında bir üçlüymüş Dear Reader. Prodüktör Darryl Torr (bas / elektronik sesler) ayrılınca, Michael Wright (perküsyon /vokal) ve Cherilyn MacNeil ikili olarak yollarına devam etmişler. 2006’da kurulan grubun ilk adı “Harris Tweed”, bir İskoç giyim firmasının adıyla aynı olunca, onun yerine Dear Reader adını almışlar. 2008’de Lambchop ve Andrew Bird’le turneye çıkmışlar.
Torr’un ayrılışı, özellikle MacNeil’i çok etkilemiş ama bu defa prodüksiyonda kendilerine yardımcı olan Calexico’dan Martin Wenk, eski Menomena üyesi Brent Knopf’u da yanlarına alıp, Leipzig’de sıcak suyu, gerçek bir mutfağı bile olmayan bir yere kapanmışlar ve iki hafta boyunca kayıt yapmışlar.
Ortaya çıkan iki CD’lik albüm, son yıllarda duyduğum en içten ve en duygusal çalışmalardan birisi. MacNeil’in sesi hem dingin hem tutkulu; şarkı sözleri hem kişisel hem evrensel. “Idealistic Animals”, MacNeil’in tanımıyla bir ayrılık albümü. Ayrılık deyince insanın aklına hemen sevgiliden ayrılık gelir; bu albümde veda edilen bir erkek de var ama albümün asıl ve tek meselesi o değil.
Aynı zamanda Cherilyn MacNeil’in fanatik boyuttaki dini inancına veda edişini anlatıyor bu tanım. Çok dindar bir ailede dini eğitim alarak büyümüş genç müzisyen. Koyu Hıristiyan inancına mensup olduğu dönem 20’li yaşlarına kadar sürmüş; ancak giderek bazı şeyleri sorguladığı dönemin sonunda, 23 yaşında manevi anlamda önemli bir dönüşüm geçirip kendisini agnostik olarak tanımlamaya başlamış. Bu albüm, o dönemde hayata yeni bir bakış aradığı dönemi yansıtıyor.
Elbette her ayrılıkta yaşanan melankoli bu albümün sounduna da sinmiş. Analog synth, gitar, piyano ve yaylıların süslediği, perküsyon ağırlıklı bir albüm “Idealistic Animals”. Albüme adını veren parça MacNeil’in kafasındaki asıl düşünceyi de ortaya koyuyor: İnancını kaybetse de, neden ve nasıl diye sormaya, evreni sorgulamaya, felsefeye olan ilgisini kaybetmemiş. İnsanlar ile hayvanlar arasına ayrımlar koyan, hayvanların ruhsuz, insanlarınsa ölünce cennete giden yaratıklar şeklinde görüldüğü keskin ayrımları reddediyor. Aslında insanların inandıklarından daha önemsiz olduğunu, sadece koca bir evrenin parçası olarak bir rolleri olduğunu düşünüyor.
Müzikteki içtenlik ve yalınlığı kadar, şarkı sözlerinin arkasındaki zengin yaratıcılık da etkiledi beni. Yeraltında çarpışan iki miyop köstebeği anlatan “Mole”; kendisini New York’u tehdit eden dev bir dalga olarak düşlediği “Whale” (Balina) gibi şarkıların hepsi çarpıcı bir hayal gücünü yansıtıyor.
İnsanı dinledikçe içine çeken, sıcacık, yürekten bir albüm “Idealistic Animals”.
Dear Reader - MONKEY (You Can Go Home Now) by cityslang
_
