Cumhuriyet / 4 Aralık 2011
Bu yıl beni en çok şaşırtan albümlerden birisi oldu bu. Fransız elektro-rock ikilisi Justice, 2007’de çıkan “†” adlı ilk albümünden sonra, geçtiğimiz günlerde ikinci albümüyle keskin bir viraja girmiş. Ben grupların müziklerinde değişiklik yapmasına karşı çıkan ya da önyargıyla yaklaşanlardan değilim. Ancak virajları dönebilecek durumda olmaları gerekir ki, sonuç üzücü olmasın.
“Audio, Video, Disco”, ilk dinleyişte çekmedi beni. Biraz ara verip tekrar dinledim, sarmadı. Birkaç gün sonra dinledim; yine olmadı. Bir önceki albümün bozulmuş seslerle kuvvetli basları buluşturan dans müziği soundu gitmiş, 70’lerin rock müziğini elektronik altyapı içinde eriten daha yavaş bir sound gelmiş. Sanki Led Zeppelin ile Daft Punk karması gibi ama ortaya çıkan müzik onlarınki gibi sürükleyici değil, fazla dağınık...
İlk albümleri sample’ların kullanıldığı tamamen elektronik temele oturmuş bir albümdü. Bu defa gitar, davul ve klavye gibi gerçek enstrümanlar kullanılmış, ancak yine bunlar bilgisayarda efektlerle bozulup vokaller filtrelenmiş. Progresif rock etkisini yansıtan bir sound elde edilse de, sonuçta ortaya çıkan müzik, çok arada kalmış, kimliği oturmamış bir halde.
Bir önceki albümde “opera disco” adını verdikleri ritmik ve insanı ilk dinleyişte yakalayan soundu terk etmeleri ya da yeni yollar denemeleri değil beni şaşırtan. Aksine müzisyenlerin yenilikleri denemesi beni heyecanlandırır. Ancak sonuç her zaman tatmin edici olmayabiliyor. Justice, bu kez yeni bir denemede bulunurken virajı alamadı ya da alırken arabada biraz hasar oldu diyelim.
Justice’in girdiği bu yeni yolu sevenler de olabilir ama ben şahsen En İyi Elektronik Dans Albümü ve En İyi Dans Kaydı dallarında Grammy ödülüne aday gösterildikleri rotaya dönmelerini, en azından bu yeni yoldan çıkmalarını diliyorum.
