Cumhuriyet / 8 Nisan 2012
Paul Weller, müzik dünyasındaki saygınlığını, bugüne kadar hep bir süzgeçten geçirerek en iyi yönlerini dinleyiciye sunduğu çalışmalarla kazandı. 53 yaşında ama her çıkardığı albümle heyecan yaratıyor; çünkü gerçek sanatçıların yaptığı gibi kendini yenilemeyi her zaman bildi, garantili bir yol tutturup orada takılı kalmadı. Mod dönemine The Modfather olarak damgasını vurup, The Jam ve The Style Council’den sonra 1990’da başlayan solo kariyerine başarı grafiğini düşürmeden devam etmesinin nedeni de bu oldu.
Geçen yıl Mercury Ödülü’ne aday gösterilen “Wake Up the Nation” albümünün ardından, uzun bir hastalığın sonunda babasını kaybetti ve ardından The Style Council’de geri vokalde yer alan Hannah Andrews ile evlendi. Alkol bağımlılığıyla mücadele ve ikiz çocukların doğumu derken hızlı seyreden bir özel hayatı sürdürdü.
“Wake Up the Nation” gibi belli bir çizginin epey üzerindeki albümden sonra Weller’ın ne yapacağını merak ediyordum. 11. solo albümü “Sonik Kicks” çıkınca gördük ki, yine değişiklik yapıp beklenmeyen bir yola sapmış. Bu defa elektronik seslerle her zamankinden daha çok haşır neşir olmuş. Bu, Weller elektronik bir albüm yapmış demek değil, şarkıların altyapısı yine rock elbette ama elektronik unsurlar albüm soundunda oldukça belirgin. “Bu albüme ne kazandırmış?” derseniz, yanıtın albüm adında olduğunu söylerim. Ses paleti çok genişlemiş ve ortaya çok enerjik bir sound çıkmış.
70’lerden bu yana müzik yapan bir sanatçının kendisini geçmişe hapsetmeyip çağdaş müziğe uyum sağlayışı gerçekten etkileyici ama asıl takdir ettiğim farklı tarzları aynı albümde böylesine organik bir şekilde buluşturması. Baladlar, krautrock, saykedelik rock, caz, reggae ve pop esintili şarkılar da var albümde, belli bir türe sokulamayan deneysel işler de... Sound konusundaki bu farkı, bazen Blur’ü, bazen de yeni dünyaya gelen ikizlerinden birine adını verdiği David Bowie’yi anımsatan vokaliyle gögüslemiş Weller.
“Sonik Kicks”te ünlü isimlerin de anılması gereken katkıları var. Blur gitaristi Graham Coxon, üç ayrı şarkıda katkıda bulunmuş; saykeledelik rock sounduyla albümün en dikkat çeken şarkılarından “Dragonfly”da hammond org çalıyor. Noel Gallagher, “The Attic” ve “When Your Garden’s Overgrown”da bas gitarda yer almış.
Albüm, Weller’ın babasına adadığı “Be Happy Children"da, ilk evliliğinden olma kızı Leah ile oğlu Mac’in vokalleriyle çok dokunaklı bir pop şarkısıyla sona erse de, ses çeşitliliği ve farklı tarzlarıyla belli bir türe ait değil; ama kuşkusuz Weller’ın rock müziğin hâlâ en büyük şarkı yazarlarından birisi olduğunun kanıtı.
Ayrıca, bu albümle David Guetta’yı İngiltere’de albümler listesindeki 1 numaradan indirmiş The Modfather. Birçok iyi albümün hiç yer alamadığı satış listelerine göre değerlendirme yapan bir müzik yazarı değilim ama bu durum hoşuma gitmedi de değil. Bu yakıştı Paul Weller’a!
