Danimarkalı indie rock grubu Efterklang, müziğe deneysel yaklaşımını daha önceki çalışmalarıyla kanıtlayan bir grup. 2012'de yayınladıkları "Piramida" albümü için Norveç ile Kuzey Kutbu arasında kalan Piramiden adlı terk edilmiş bir kentte 9 gün kalıp doğada ses kayıtları yapmışlardı. Farklı seslere olan ilgileri onları hep sıradışı arayışlara yöneltti. Tam bakalım bundan sonra ne yapacaklar diye içimden geçiyordu ki, Mads Brauer, Rasmus Stolberg ve Casper Clausen, aralarına Finlandiyalı perküsyonist Tatu Rönkkö'yü de alarak Liima adlı bir grup kurdukları haberi geldi. Böylece bir dörtlü olarak yeni bir yola girmişlerdi.
Aslında anlatmak istediğim şu: Bir müzik duyduğunuzda, onun hayalinizde yarattığı bir kimlik olur; Efterklang'in dün konserde duyduğum müziği ile bu anlamda bir tanışıklık geliştiremedim. Ama bunun zaman içinde aşılabileceğini düşünüyorum. Dikkatimi çeken bir nokta da, şarkıların ortaya çıkışına dair bir ipucuydu. Casper Clausen, İstanbul'da bu haftaki çalışmaları sırasında ortaya çıkan bir şarkıyı çalmadan önce şu bilgiyi verdi. "Kente geldikten sonra ilk yediğimiz köftenin ardından yazdık bunu... O nedenle de adı geçici olarak İstanbul Köfte. Umarım ilerde daha iyi bir isim buluruz." Ben de gerçekten ismini değiştirmelerini dilerim; çünkü köfte ile ilişkilendirilen bir müziği dinlemek istemem gerçekten. Bunu anlatmamın nedeni, şarkının ardında belli bir duygu, fikir ya da mesele yok belli ki; seslerle sürdürülen bir serüven gibi düşünülebilir. Belki de bu nedenle söz ettiğim tanışma hissi oluşmadı hayalimde... Dün gece ilk kez bir konserde çaldıkları "Centuries and Love" adlı şarkıyı da İstanbul'da yazmışlar. Köfte şarkısına göre üzerimde daha olumlu bir etki bıraktı o.
Bir diğer söz edilmesi gereken nokta, vokal ile müziğin uyumundaki zorluk... Efterklang'in önceki albümlerinde vokal, grubun şarkılarının merkezindeyken, artık geri planda. Bunun yanı sıra, elektronik sesler enstrümantal rock/synthpop çevresinde hızını almış uyumla akarken vokalin devreye girmesi için ani sound değişikliği yapılıyor ve bu da kopukluk yaratıyor. Clausen'in güçlü vokalinin daha verimli kullanılması yolunda Liima'nın bir çözüm bulması gerek.
Bu tespitlerim konserden zevk almadığım anlamına gelmiyor elbette. Aksine sound değişimlerine dair gözlemler, benim için her zaman ilginç. Ayrıca bir grup hakkında tek bir konsere göre karar vermek hiç doğru değil. Dün bir saatlik konser sonrasında alkışlar sonucunda bis için sahneye geri geldiklerinde, yeni bir oluşum başlattıklarından fazla şarkıları olmadığını, bir dahaki gelişlerinde bunu telafi edeceklerini söyleyip, tekrar "Centuries and Love"ı çaldılar.
Efterklang'in yeri kalbimizde ayrı olsa da hoş geldin Liima...
(Fotoğraflar ve videolar bana aittir.)
